สุขุมวิทวันนี้แดดดี ปุยเมฆขาวเป็นหย่อมๆ บ้างซ้อนกัน ฟอร์มตัวเป็นรูปคน สัตว์ สิ่งของ บ้างเหลื่อมกันแลดูเสมือนหัวคนตั้งอยู่บนบ่าพร้อมปอยผมสยาย แต่บ้างก็เคว้งคว้างอยู่อย่างเอกเทศ สูงต่ำซ้ายขวา กระจายทั่วท้องฟ้า ช่างนุ่มนิ่ม บางเบา สดสวย แต่ก็ไร้อิทธิฤทธิ์จะไปบดบังให้แสงสุริยันต์ลดดีกรีลงได้บ้าง
แม้ตะวันจะยังไม่กึ่งกลางฟ้า ทว่าความร้อนระอุต้นเดือนเจ็ดนี้ ไม่ย่อหย่อนไปกว่าตอนปลายเดือนห้าสักกี่มากน้อย ดีที่ลมตะวันตกเฉียงใต้ โชยมาเอื่อยๆ ทว่าเรื่อยๆ สม่ำเสมอ มาแต่เช้าจนยามสาย ยังช่วยให้ผู้คนในคอนโดมิเนียมข้างบนโน้นเปิดหน้าต่างรับลมกันได้บ้าง
ม่านและมู่ลี่ทะยอยคลี่ลงกันแดด แต่กระนั้น อาคารสำนักงานระฟ้าถัดไปหน่อยเดียวหลังนี้ ก็ยังสะท้อนเอาพยับแดดลอดผ่านทะลุทะลวงพุ่งเข้าตาเราจนได้ อานุภาพของกระจกหลายพันบานรอบอาคารช่างร้ายกาจเสียนี่กระไร
ดีที่เครื่องปรับอากาศของตึกเราทำงานกันเต็มสตีม ข้าพเจ้าถึงสามารถมานั่งเล่าเรื่องชิลๆ ให้ท่านฟังกันได้ โดยไม่หงุดหงิดแล้วหมดกำลังใจไปซะก่อน
ขณะนี้เป็นเวลา 11.00 น. ของวันที่ 6 มิถุนายน 2554
ก่อนหน้าหลายวัน มีหมายมาแจ้งให้สื่อมวลชนทราบก่อนแล้วว่า Warren Buffet ณ โอมาฮา อภิมหาเศรษฐีใจบุญและนักลงทุนผู้มีภาพว่าเก่งกาจเหนือมนุษย์ จะมาเสนอตัวบน eBay.com โดยจะอนุญาตให้ใครก็ได้ไปร่วมรับประทานอาหารกับเขาได้มื้อหนึ่ง และยังสามารถพาเพื่อนฝูงไปร่วมโต๊ะได้อีก 7 คน แต่มีข้อแม้ว่าเขาผู้นั้นจะต้องชนะประมูลใน eBay เสียก่อน
จนถึงขณะนี้ การประมูลได้เริ่มไปแล้วประมาณชั่วโมงครึ่ง และจะมีไปจนถึง 3 ทุ่มครึ่งของสายวันที่ 11 มิถุนายน ในเวลาประเทศไทย เทียบเท่ากับคืนวันที่ 10 ของสหรัฐอเมริกาฝั่งตะวันออก เวลา 7.30 PDT หรือ Pacific Daylight Time
ราคาประมูล ณ ขณะนี้ ยังเรี่ยอยู่เหนือระดับราคาเปิดเพียงเท่าตัวคือประมาณ 50,000 เหรียญฯ แต่มีผู้ประมูลอยู่แล้ว 2 ราย สิงห์ปืนไวสองรายนี้เพิ่งเข้ามาบี้กันเมื่อชั่วโมงที่ผ่านมา...สงสัยจะเป็นสาวกหรือแฟนพันธุ์แท้ของบัฟเฟต
แน่นอน...เรื่องราวคงไม่ปิดฉากลงเพียงเท่านี้่!
คะเนดูด้วยสายตาของคนนอก กับอาศัยข้อมูลเก่าเป็นพื้น ไอ้ประมูลครั้งนี้คงจะไม่เกินไปกว่า ราคาปิดของปีก่อนเป็นแน่ เพราะพูดก็พูดเถอะ ภาวะเศรษฐกิจโลกยังง่อยเปลี้ยเสียขาอยู่
ก่อนหน้านี้หลายปี ก่อนที่สวรรค์จะล่มลงพร้อมกับกวาดเอาผู้เล่นซับไพร์มลงตระกร้าล้างน้ำใหม่อย่างหวุดหวิด นายเจ้าต้านหยาง นักลงทุนชาวฮ่องกงก็เคยทำสถิติชนะประมูลมาแล้วที่ 2.1 ล้านเหรียญฯ...นับว่าใจถึงพอดูกับเงินกว่า 70 ล้านบาท ณ ขณะนั้น กับข้าวเที่ยงเพียงมื้อเดียว
นั่นเป็นสถิติที่สูงที่สุดและเว่อร์ที่สุด!
มันพิสูจน์สัจธรรมข้อที่ว่าคนรวยในโลกนั้นรวยกันจริงๆ จังๆ...รวยโครตรวย...เพราะถ้าเกิดยอมเสีย 70 ล้านเพื่อข้าวมื้อเดียวได้ มันคงจะมีกันเป็นหมึ่นๆ ล้าน...ว่ามั้ย ส่วนไอ้ที่จนนั้น ไม่ต้องหาเหตุผลมาพิสูจน์อะไรให้เยอะแยะเสียเวลา เพราะพวกเราเห็นกันตำตาอยู่แล้วทุกวี่วัน ในเมืองไทยเรานี้ยังรบราฆ่าฟันกันด้วยเรื่อง “จน” และยังไม่รู้จะลงเอยแบบไหน อย่าว่าแต่ที่อียิปต์หรือลิเบีย ซึ่งลุกลามใหญ่โตอย่างที่รู้เห็นกันอยู่ พูดก็พูด แม้เรื่อง “เครื่องบินชนตึก” นี่ก็เพราะแขกเขาไม่พอใจฝรั่งในเรื่อง “รวย-จน” อีกนั่นแหละ แล้วมันก็เกิดตั้งคำถามและข้อสงสัยกันขึ้นมาเองว่า ถ้าเกิดมันไม่เอาเปรียบมากมาย มันจะรวยล้นฟ้าแบบนี้ได้ยังไง มันต้องเอารัดเอาเปรียบโดยระบบการค้าหรือระบบทุนนิยมหรือแสนยานุภาพ ทางใดทางหนึ่ง ให้สามารถกอบโกยเอาไปแบบเป็นล่ำเป็นสัน เพราะมันผิดธรรมชาติ ด้วยเห็นอยู่ตำตาว่าคนจนนั้นจนติดดิน และมีอยู่เกลื่อนกลาดทั่วโลก ทั้งๆ ที่จำนวนมาก อาศัยทาบทับอยู่บนพื้นที่อันรุ่มรวยเหลือล้นไปด้วยทรัพยากรแลโภคทรัพย์อันอุดม
บางคนอาจเถียงว่ามันเป็นเรื่องของคนรวยเขา แต่ผมก็อยากจะรู้จริงๆ ว่ามูลนิธิ Glide เจ้าภาพงานนี้ เขาได้เอาเงินไปสร้างมรรคผลอันใดให้คนเล็กคนน้อยคุ้มค่าหรือไม่ เพราะผมว่าทำแบบนี้มันเป็นการไปโปรโมตให้คุณบัฟเฟตเขาได้มีหน้ามีตายิ่งขึ้น จนกลายเป็นความขลัง ความศักดิ์สิทธิ์เหนือมนุษย์มนา และเป็นตำนานไปโดยปริยาย ซึ่งเขาจะได้ใช้ Mystic Value อันนี้ย้อนกลับไป Make Money ให้ตัวเองอีกทอดหนึ่ง ด้วยวิธีเพิ่ม “ตัวคูณ” และ Market Capitalization ของหุ้น Berkshire Hataway ให้โป่งพองยิ่งๆ ขึ้นไปอีก ดังที่ผมเคยวิเคราะห์เส้นทางความรวยของเขามาแล้วอย่างละเอียดเมื่อปีก่อน (อ่าน “ลอกคราบวอเร็น บัฟเฟต” ได้ใน คลิกตรงนี้ได้เลยครับ)
สำหรับเขาแล้ว “ชื่อเสียง” นับเป็น Asset ที่สำคัญที่สุด!
ลองได้หากินแบบเขาแล้ว “ชื่อเสียง” ย่อมสำคัญยิ่งกว่าสิ่งใดๆ ทั้งส้ิน!
ผมอ่านรายงานประจำปีล่าสุด 2010 ที่เพิ่งได้มาโดยตลอดแล้ว ก็เห็นว่าคราวนี้เขาได้เน้นย้ำเรื่อง “ชื่อเสียง” และ “วิธีรักษาชื่อเสียง” มากยิ่งขึ้นแบบสุดๆ เพราะหลายคนคงทราบแล้วว่า เพิ่งจะเกิดเรื่องราวไม่ดีไม่งามขึ้นในบริษัทของเขา ที่ผู้บริหารใกล้ชิดคนหนึ่งดันไปกว้านซื้อหุ้นกิจการ “ก.ไก่” ไว้ก่อนที่ Berkshire Hataway จะเข้าไป Takeover โดยเขาคนนั้นก็รู้อยู่เต็มอก
แบบนี้ แม้จะกลบเกลือนไปว่าทำถูกกฎหมายของสำนักงาน กลต. แต่ก็ “ฟังไม่ขึ้น” เพราะมันผิดจรรยาบรรณอย่างจัง สุดท้าย ไม่รู้ว่าบัฟเฟตทำอีท่าไหน นายคนนั้นจึงลาออกไปได้โดยละม่อม แต่มันก็ทำให้ผู้คนเสียความรู้สึก ว่าเอ๊ะ ทำไมคนที่เที่ยวเทศนาคนโน้นคนนี้ และตั้งตัวเป็นศาสดา สร้างภาพเสียงดงาม จึงปล่อยให้บริวารคนสำคัญทำแบบนี้ได้ไง
ท่านลองฟัง “น้ำเสียง” ขึงขังของเขาดู.....
“This is my biennial letter to reemphasize Berkshire’s top priority and to get your help on succession planning (yours, not mine!).
The priority is that all of us continue to zealously guard Berkshire’s reputation. We can’t be perfect but we can try to be. As I’ve said in these memos for more than 25 years: “We can afford to lose money - even a lot of money. But we can’t afford to lose reputation - even a shred of reputation.” We must continue to measure every act against not only what is legal but also what we would be happy to have written about on the front page of a national newspaper in an article written by an unfriendly but intelligent reporter...(...)....
If you see anything whose propriety or legality causes you to hesitate, be sure to give me a call....(...)...
As a corollary, let me know promptly if there’s any significant bad news. I can handle bad news but I don’t like to deal with it after it has festered for awhile. A reluctance to face up immediately to bad news is what turned a problem at Salomon from one that could have easily been disposed of into one that almost caused the demise of a firm with 8,000 employees.....
เห็นไหมครับ ว่าเขาเอาจริงเอาจังกับชื่อเสียงมากเพียงใด และเขียนแบบกระแนะกระแหนนักข่าวให้ได้แสบๆ คันๆ อย่างเรื่องที่เขาต้องยุบ Salomon Brother กับมือ ก็ดูเหมือนจะโทษว่าเป็นเพราะตัวรู้ข่าวร้ายช้าไปนิด จนทำให้คนตั้ง 8,000 คนต้องถูกลอยแพ เป็นต้น
นั่นเป็นบางตอนจาก Memo ที่เขาเขียนขึ้นเอง แล้วเวียนไปให้กับกรรมการและผู้จัดการทุกคนในเครือข่ายของ Berkshine Hathaway ได้อ่าน โดยเขาลงวันที่ไว้เมื่อ 26 กรกฎาคม 2553 แต่ตั้งใจเอามาตีพิมพ์เปิดเผยให้ทุกคนรู้ในรายงานประจำปีที่ต้องประกอบกับการประชุมผู้ถือหุ้น ณ เมืองโอมาฮา เมื่อต้นเดือนพฤษภาคมที่ผ่านมานี้เอง (ผมเป็นคนขีดเส้นใต้เพื่อเน้นย้ำ “น้ำเสียง” ในแง่นี้ของเขา)
แน่นอน...เรื่องราวคงไม่ปิดฉากลงเพียงเท่านี้่หรอก!
เรื่องร้ายๆ ของบัฟเฟตยังถูกขุดขุ้ยตามมาอีกเป็นระลอก พร้อมๆ กับ Scandal ครั้งนี้ ราวกับบรรดา “นักข่าวที่ไม่ใช่เพื่อนแต่ฉลาด” (ตามคำของเขาเองว่า “unfriendly but intelligent reporter”) จงใจรวมหัวกันเพื่อจะ “จับเขาแก้ผ้าจนเห็นเนื้อใน” ให้ได้ ทั้งๆ ที่เขาเองควบคุมสื่อมวลชนสำคัญๆ ไว้ในมือจนแทบจะอยู่หมัด
ยิ่งเด่น ยิ่งดัง ยิ่งใหญ่ ยิ่งรวย ก็ยิ่งตกเป็นเป้า
เรื่องราวมันคงจะไม่แย่ไปกว่านี้ ถ้าไม่เพราะบริวารใกล้ชิดคนที่ดันไปกว้านซื้อหุ้นไว้ก่อนคนนั้นเผอิญเป็น Dave Sakol ซึ่งเป็นที่รับรู้กันโดยทั่วไปว่าจะมารับไม้แทนบัฟเฟตเมื่อเขาเกษียณ (และกิจการ “ก.ไก่” ที่นายคนนั้นแอบกว้านซื้อหุ้นแบบลับๆ ก่อนก็คือ Lubrizol Corp. นั่นเอง เผื่อว่าท่านผู้อ่านที่ต้องการทราบเรื่องโดยละเอียดจะสามารถเข้าไปค้นคว้าต่อในอินเทอร์เน็ตได้)...
เลยจะไปห้ามคนไม่ให้คิดไปในทางลบได้ยังไงหล่ะ....เพราะแหม! ขนาดระดับบัฟเฟตเนี่ยน๊ะ ยังดูคนผิดอีกเหรอ ผิดขนาดเลือกเอาโจรมาเป็น Successor เชียวเหรอเนี่ย
เรื่องมันก็เลยเลยเถิดกันไปใหญ่ ถึงขั้นลำเลิกกันขนาดขุดเอาเรื่องเก่าขึ้นมาแฉโพยให้เห็นกันว่า “เนี่ย...ดูสิ เขาไม่ได้เพิ่งจะมาแกล้งโง่แกล้งเซ่อ ปล่อยให้คนอื่นทำชั่วน๊ะ เคยเกิดเรื่องแย่ๆ กับมือแบบนี้มาหลายครั้งแล้ว แต่กี่ครั้งกี่ครั้ง เรื่องฉาวโฉ่เหล่านั้นก็ไม่เคยแปดเปื้อนเขาเลย คนอื่นล้วนตายแทนเขาทุกครั้งไป แต่แม้จะจับไม่ได้คาหนังคาเขา ก็ต้องถือว่าสมรู้ร่วมคิดล่ะ...แล้วอย่างนี้จะยังยกย่องกันอย่างไม่ลืมหูลืมตาต่อไปงั้นเหรอ?”
แต่ละเรื่อง ผมฟังแล้วก็ว่า “มีมูล”
อย่างเรื่องที่เขาเป็นผู้ถือหุ้นใหญ่ Moody’s มาตลอด แต่ดันปล่อยให้สถาบันแห่งนั้นจัดอันดับตราสารซับไพร์มไปด้วยและเข้าไปรับค่าธรรมเนียมในการช่วยออกตราสารขายด้วยพร้อมกันไป ซึ่งจริงๆ แล้วเป็น Conflict of Interest อย่างจัง
มีอย่างที่ไหน ออกตราสารเองแล้วก็ให้คะแนนเอง ชงเองกินเองเสร็จสรรพ แต่เขาไม่เคยออกมาพูดมาเตือนอะไรแม้แต่แอะเดียว เพราะตัวเองก็ได้ประโยชน์ จนตอนหลังซับไพร์มเจ๊ง ก็ทำเป็นออกมาเทศนาคนอื่น และยังพูดเป็นนัยอีกว่าเคยเตือนแล้ว เป็นต้น...นี่ก็ทำให้นักข่าวและเพื่อนฝูงในวงการเงินที่ไม่ใข่สาวกหมั่นไส้เอามากๆ
นอกจากนั้นยังมีเรื่องที่ General Re กิจการในเครือของเขา แอบช่วยปกปิดความผิดและบิดเบือนบัญชีของ AIA จนผู้บริหารระดับสูงของ Gen Re ต้องติดคุกถึง 4 คนด้วยกัน และไหนจะยังความผิดของ Coke ซึ่งเขาเป็นทั้งผู้ถือหุ้นใหญ่และนั่งอยู่ในคณะกรรมการตรวจสอบ แต่ก็ปล่อยให้ Coke ทำผิดกฎ กลต. อย่างอื้อฉาวเมื่อหลายปีก่อน
และไหนจะเกี่ยวกับที่ปรึกษากฎหมายและกิจการตรวจสอบบัญชีใกล้ชิดที่ทำมิดีมิงามอีกมาก เช่นเข้ามาซื้อขายหุ้นของ Berkshine อย่างแอบๆ ทั้งๆ ที่รู้ข้อมูลภายในดีและรู้ว่าไม่สมควร แต่พอสืบสาวเข้าไปก็ล้วนเกี่ยวข้องกับเพื่อนฝูงญาติมิตรใกล้ชิดของบัฟเฟตทั้งสิ้น (ในกรณีที่ปรึกษากฎหมายนั้นโยงมาถึงลูกชายเขาเอาเลยด้วยซ้ำ)
นั่นกระมัง ที่ทำให้หุ้นเขาไม่ไปไหนเลย ราคา Sideway อยู่อย่างนั้นมาเป็นปีๆ แล้ว ทั้งๆ ที่ผลประกอบการปลายปีที่ผ่านมาของ Berkshine จะสวนกระแสเศรษฐกิจสหรัฐฯ อย่างแรง
กำไรสุทธิปลายปีที่แล้วเพิ่มขึ้นกว่า 60% มาเป็น 12,967 ล้านเหรียญฯ จากปีก่อนหน้าที่ได้เพียง 8,055 ล้านเหรียญฯ แต่ราคาหุ้นกลับเคลื่อนไหวอยู่ในราว 109,000-131,500 เหรียญฯ ต่อหุ้นเท่านั้นเอง (ผมอ้างอิงราคาในรอบปี 52 สัปดาห์ที่ผ่านมาเพื่อให้เห็นลักษณะ Sideway ของหุ้น)
ขณะที่ผมกำลังเขียนต้นฉบับที่ท่านกำลังอ่านอยู่ในวันนี้ หุ้น Class A ของ Berkshine (BRKa) ซื้อขายกันที่ 113,250 เหรียญฯ ตกลงมาจากช่วงเวลาเกือบปีที่ผ่านมา ซึ่งปิดที่ราคา 115,815 เหรียญฯ ในขณะนั้นที่ผมนั่งเขียนต้นฉบับเรื่องก่อนหน้าคือ“ลอกคราบวอเร็น บัฟเฟต” หลังจากได้รับรายงานการประชุมผู้ถือหุ้นและอ่านรายงานประจำปีพร้อมทั้ง Edgar File ที่กิจการของเขาแจ้งไปยังสำนักงาน กลต.สหรัฐฯ อย่างละเอียด หลังเหตุการณ์ “ราชประสงค์” จบลงไม่นาน
เห็นรึยังครับว่า “ชื่อเสียง” และ “ภาพลักษณ์” นั้นเป็นเลือดเป็นเนื้อของเขายังไง ทำไมเขาถึงพร่ำสอนให้บริษัทบริวารของเขาท่องจำไว้ให้ขึ้นใจแบบซ้ำๆ ซากๆ ว่าเขายอมเสียเงินแต่ไม่ยอมเสียชื่อ เข้าทำนอง “เสียชีพ อย่าเสียสัตย์” ถ้าจะพูดให้เท่ห์ๆ น่ะ
ยัง...เรื่องยังไม่ปิดฉากแต่เพียงเท่านี้!
เมื่อยามเช้าย่ำเท้าเข้าสู่ยามบ่าย ตะวันคล้อยข้ามยอดตึกไปแล้ว ลำแดดถูกไล่ต้อนไปยังฟากกะโน้น สุขุมวิทยามบ่ายของเดือนเจ็ดก็ได้ดื่มด่ำกับหยาดฝน จนห้องฝั่งตะวันออกกลับมาร่มรื่นอีกครา ผมรีบคลิกเข้าไปที่หน้าจอเพื่อขอ Pre-qualify ว่าจะส่ง Bid เข้าไปบี้ราคาใน “ศึกวันกินข้าว” กับเขาด้วยคน (ขอตั้งชื่อให้คล้ายๆ “ศึกวันทรงชัย” ที่เวทีราชดำเนินครั้งกระโน้น)
เปล่า...เปล่าหรอก ผมไม่ได้อวดร่ำอวดรวยอะไร จะเข้าไปร่วมสู้ราคากับเขาเพื่อ Observe การประมูลครั้งนี้ให้ใกล้ชิดขึ้นมาอีกหน่อยเท่านั้นแหละ แล้วจะได้จดจำเอาความเป็นมาเป็นไปกลับมาเล่าให้ท่านที่เป็นแฟน MBA ฟังยังไงล่ะ
และผมก็รู้อยู่แล้วว่า ถึงใส่ราคาไปซัก 500,000 เหรียญฯ อั้นไปแค่นั้นพอ แต่ยังไงๆ มันก็คงจะไม่ชนะอยู่แล้ว (แต่ถ้าเกิดชนะขึ้นมา ก็คงจะไม่มีเงินไปจ่ายเขาแน่ๆ หรือไม่ก็ต้องเอา “สิทธิ” นี้ไปขายต่อให้กับบรรดาเศรษฐีไทยที่อยากจะไปกินข้าวกับบัฟเฟต เพราะมีสิทธิชวนเพื่อนไปด้วยอีกตั้ง 7 คน ก็เฉลี่ยๆ กันไปละกัน จะได้ถือโอกาสนั้นสัมภาษณ์ Exclusive มาตีพิมพ์ด้วยเลย (ฮา)...)
ทันใดนั้น การตอบรับของเจ้าภาพก็ส่งถึงผมทันทีเหมือนกัน โดยเขาขอให้ผมผ่านกระบวนการตรวจสอบ eBay ID และแจ้งหมายเลขบัตรเครดิต พร้อมกับขอ Bank Guarantee จากธนาคารที่ผมมีบัญชีเงินฝากอยู่ เพราะราคาประมูลตอนนั้นเกิน 49,999 เหรียญฯ ไปแล้วนั่นเอง (โปรดอ่านจดหมายตอบกลับจาก Glide ผู้ดำเนินการประมูลครั้งนี้ที่มีมาถึงผมได้ท้ายบทความนี้)
คือเจ้าภาพเขากลัวว่าถ้าเกิดคนประมูลได้แล้วดันไม่มีเงินจ่าย มันจะทำให้เขาต้องเปิดประมูลใหม่ เสียเวลา ดังนั้น Bank Guarantee หรือ Letter of Honor ของธนาคารจะช่วยให้เขาอุ่นใจได้ระดับหนึ่ง
เช้าวันต่อมา ผมรีบเปิดเครื่องคอมพิวเตอร์ดูทันทีเมื่อลุกจากเตียง ในใจคิดไปว่าสายๆ จะให้คนโทรศัพท์ไปขอจดหมายรับรองสถานะทางการเงินจากธนาคาร...ที่ไหนได้ เกิดมีคนอยากกินข้าวแพงกันแยะ ทำให้การต่อกรบนหน้าจอผ่านอินเทอร์เน็ต เกิดการคลุกวงในนัวเนีย ราคาจึงแรง จนผมชักจะพิพักพิพ่วนใจ
$1,000,011 มิใช่เงินน้อยๆ
แล้วก็แรงขึ้นไปอีก เป็น $1,511,011 หลังจากผมอาบน้ำเสร็จ
ไม่ไหวแล้วจ้า...ขอดูอย่างเดียวดีกว่า
แต่ยัง...เรื่องยังไม่จบแค่นี้!
เพราะอีกสองวันต่อมา ราคามันยิ่งแรงกว่าเก่า $2,000,011 แล้วก็ไปจบที่ $2,345,678.00 ในวันสุดท้าย...เลขสวย
ผมลอง x 30 = 70,370,340 ล้านบาท...คุ้มไหมกับอาหารมื้อหนึ่งที่ร้านสเต็ก Smith & Wollensky ในนิวยอร์กกับวอเร็น บัฟเฟต พร้อมเพื่อนอีก 7 คน แล้วก็คงจะได้บุญด้วย เพราะเงินจำนวนนี้เขาจะนำไปช่วยเด็กผ่านมูลนิธิ GLIDE
ท่านผู้อ่านตอบกันเอาเอง
แน่ละ...การประมูลจบลงไปแล้ว แต่เรื่องราวของพ่อมดการเงินแห่งโอมาฮาคงยังไม่จบแต่เพียงเท่านี้!
--------------
โปรดสังเกตราคาที่ค่อยๆ แรงขึ้นๆ
แล้วก็ปิดที่ราคาสุดท้าย
เช็คบิล!
---------------------------------------
ส่วนข้างล่างนี้เป็นจดหมายตอบรอบ Pre-qualify ของผู้จัดการประมูลซึ่งส่งมาที่เมล์ผม
Good afternoon sir or ma’am –
You recently expressed interest in qualifying to bid on the GLIDE Warren Buffet Lunch auction. (You are receiving this email rather than a direct phone call either because something was wrong with the phone number you listed on the pre-qualification form, or you are in a different time zone in which it is not logical for me to call you at this time.) As of right now, the bidding is up to just over $2 million USD. If you are still interested in bidding on this experience, we will need you to verify some information. Please respond directly to this email and verify your eBay user ID, as well as your phone number and mailing address. Let us know if you are bidding for yourself, or on behalf of someone else or a group. If you are bidding on behalf of a group, or intend to bring guests along with you to the lunch with Mr. Buffet, we will need each person’s full name. Please also note your intended maximum bid. In order to get you qualified to bid on this item, we will also need you to provide a letter of honor/guarantee or a bank statement from your financial institution in order to verify funds up to the amount of your desired maximum bid. You can fax the document(s) to 805-786-0320, or email it directly to me atmiranda@kompolt.com.
If you no longer express interest in bidding on this auction, please disregard this email.
Thank you in advance.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Miranda Mayes | Asst. Auction Manager
KOMPOLT
O: 805-786-0150 x25 | AIM: CMGMirandaM
...................................................................................
หมายเหตุ: บทความนี้เขียนขึ้นเพื่อตีพิมพ์ในนิตยสาร MBA ฉบับเดือนกรกฎาคม 2554 โดยวลีที่ว่า "เรื่องราวคงไม่ปิดฉากลงเพียงเท่านี้" หรืออะไรที่ใกล้เคียงนั้น ผมได้รับแรงบันดาลใจจากเรื่องสั้นชั้นยอดของคุณศิริวร แก้วกาญจน์ เรื่อง "ชีวประวัติฉบับย่อของตระกูลคนรับจ้างคัดหนังกวางจากนางาซากิ" ที่ตีพิมพ์ใน "ความมหัสจรรย์ครั้งยิ่งใหญ่และเรื่องราวอื่นๆ" สำนักพิมพ์ผจญภัย พิมพ์ครั้งที่ 2 เดือนพฤษภาคม 2554 หน้า 176-189 จึงขอขอบคุณมา ณ ที่นี้ด้วยครับ
***โปรดคลิกอ่านเรื่องที่ผมเขียนเกี่ยวกับ Warren Buffet ได้ตามลิงก์ข้างล่างนี้ครับ
